"Przyjaciele"
Adam Mickiewicz

• Adam Mickiewicz

  Przyjaciele

   

  Nie masz teraz prawdziwej przyjaźni na świecie;

  Ostatni znam jej przykład w oszmiańskim powiecie.

  Tam żył Mieszek, kum Leszka, i kum Mieszka Leszek.

  Z tych, co to: gdzie ty, tam ja, - co moje, to twoje.

  Mówiono o nich, że gdy znaleźli orzeszek,

  Ziarnko dzielili na dwoje;

  Słowem, tacy przyjaciele,

  Jakich i wtenczas liczono niewiele.

  Rzekłbyś; dwójduch w jednym ciele.

   

  O tej swojej przyjazni raz w cieniu dąbrowy

  Kiedy gadali, łącząc swoje czułe mowy

  Do kukań zozul i krakań gawronich,

  Alić ryknęło raptem coś koło nich.

  Leszek na dąb; nuż po pniu skakać jak dzięciołek.

  Mieszek tej sztuki nie umie,

  Tylko wyciąga z dołu ręce: "Kumie!"

  Kum już wylazł na wierzchołek.

   

  Ledwie Mieszkowi był czas zmrużyć oczy,

  Zbladnąć, paść na twarz: a już niedźwiedź kroczy.

  Trafia na ciało, maca: jak trup leży;

  Wącha: a z tego zapachu,

  Który mógł być skutkiem strachu.

  Wnosi, że to nieboszczyk i że już nieświeży.

  Więc mruknąwszy ze wzgardą odwraca się w knieję,

  Bo niedźwiedź Litwin miąs nieświeżych nie je.

   

  Dopieroż Mieszek odżył... "Było z tobą krucho! -

  Woła kum, - szczęście, Mieszku, że cię nie zadrapał!

  Ale co on tak długo tam nad tobą sapał.

  Jak gdyby coś miał powiadać na ucho?"

  "Powiedział mi - rzekł Mieszek - przysłowie niedźwiedzie:

  Że prawdziwych przyjaciół poznajemy w biedzie".